Jaisalmer
Voor het vertrek naar Korna vertaalt Fifu (de eigenaar van hotel Fifu) nog snel even het krantenartikel van de Haryana Newspaper vanuit het Hindi in het Engels.
24/12/2009
JAGARAN CITY "BHIWANI"
A COUPLE FROM NETHERLAND LOVES VILLAGE BHADHRA
by Mr.Pawan Sharma
Our philosophy of hospitality which is a very old tradition of India, we said " Guest is God" , this age old hospitality of India is still admiring by foreigners.
The latest example of hospitality comes in the notice when one couple from Netherland who travelled by bicycles last year , they missed a lot the hospitality of village Bhadhra, they returned back to village and keep behind their growing business.
Mrs Hennie she is administrator of finance and her husband Mr. Han who is professor of methematic in a technical college, nowadays they have already travelled seven states of India.
These two foreigner travellers , on 31/12/2007 when they were on their bikes to travel from Delhi to Rajasthan, in the late night they could not find any hotel so they stayed overnight with the family of a famous and popular socialist Mr. Lekhraj Sharma .
May be that moment the local people forgot this couple but yesterday late evening they knocked the same house of their friend to give surprise and they have made the plan to stay two nights in the village Badhra.
They speak fluent english, they were walking early morning in the village , they like and admire "Millet Chapati", Cheese, Yoghurt and churning of yoghurt. They told they already been in 23 countries but they found the hospitality in India is the best. They feel very overwhelmed by the friendship and hospitality of people of India.
They told more that they have spend two and three months in countries but the love and hospitality which they receive here, it is miles and miles away from the philosophy of their country. They feel and appreciate the religious habits of the villagers and they understand that every religion gives the message of peace and harmony, even however you do the "Pooja" worship.
Hennie and her professor husband Mr.Han told that they already been to Jaipur, Lukhnow, Bikaner, Delhi, Hyderabad, Jammu and Kashmir, Pushkar but they found the culture of Badhra, the simplicity of people here, the agriculture field , everness about the world and cultured family are the best among all and they are highly impressed with Badhra. They found the complete spirit of humanity here.
Further they told that nowadays India is progressing rapidly in Science, Industry and especially they admire the way India put its support at Copenhagen meeting is really highly appreciated.
They invited the local people to visit them in Netherland. At Badhra Mr.Lekhraj Sharma, Mr.Anand Kumar, Mr.Munish Badesra, Mr.Munna Punia, Mr.Manoj, Mr.Mandip told the newspaper that this couple stayed with them last year and again they made their plan to stay with them for two days.
Korna
Dwars door de Tharwoestijn gaan we naar Korna, het is mooi in de woestijn. We hebben allebei heimwee naar onze fietsreis. In Sankra was twee jaar geleden hier in de Tharwoestijn onze eerste stopplaats, als we hier stoppen worden we meteen herkend en staan er al snel honderden mensen om ons heen, net als toen we met de fiets waren, we drinken hier thee en maken wat groepsfoto's. Onderweg zien we weer de mooiste dingen, gieren die aan kadavers zitten te vreten, de hertensoort Nilgau in grote kuddes, tulbandmannen en vrouwen met kleurrijke doeken en heel veel zand. We houden van de woestijn. Grote wietplantages links en rechts en ieder huisje heeft wel een prive veldje. In Shaitrawa bekijken we de slaapplaats van twee jaar geleden, een soort cel en dat is het nog steeds. Na uren rijden komen we in het kleine woestijndorp Korna waar we zoveel herinnering aan hebben, de meest emotionele van onze hele fietsreis. Als we het dorp binnenrijden stappen er twee kamelenmannen van hun kar en ze begroeten ons, ze herkennen ons meteen, de rest van het dorp stroomt toe. Dit is een dorp ver van de bewoonde wereld, maar o zo gastvrij. Voordat beschavingen ten ondergaan, beleven ze een fase van decadentie, graaigedrag, verloedering en misselijkmakende verwendheid, het is hier nog een onbekend fenomeen.
We worden onder escorte naar de familie Joshi gebracht en moeder Joshi schrikt zich rot. Ze is alleen thuis en weet van verlegenheid niet wat te doen. Meteen komt er een buurman en die spreekt wat Engels en hij maakt ons duidelijk dat de rest van de familie weg is. Er wordt snel gebeld en een korte tijd later komt Manoj de oudste zoon van de familie met de riksja naar huis. De ontmoeting is emotioneel en we kunnen onze cadeau's geven en moeder Joshi stapelt alles op een dienblad. Er worden veel herinneringen opgehaald en thee gedronken. Meteen na aankomst moeten onze schoenen uit en moeten we onze voeten en handen wassen en leven we hier verder op blote voeten, zoals iedereen in de woestijn. Dan gaan we naar de shootingbal net als toen, Han speelt mee ook net als toen, we zijn weer helemaal terug. Natuurlijk moeten we twee dagen blijven slapen en blijven eten, maar we knabbelen er een dag van af. We hebben bij het bezoek aan Mandeep gemerkt dat we twee dagen niet vol houden, het is te slopend, in twee dagen word je hier helemaal leeggezogen. Het eten is voortreffelijk, moeder Joshi kan goed koken, ook de zuster van moeder Joshi is gekomen, ze is een beetje jaloers op alle cadeau's die trots worden getoond. Vooral de nagellak en de lippenbalsem zijn een groot succes. Voordat het koken begint zijn er eerst rituelen, er wordt wierook aan gestoken, met belletjes gerinkeld en Krishna die in een huisaltaar hangt wordt begroet en bewierookt, dit gebeurt hier twee keer per dag, voor het ochtend- en het avondeten. Na het eten blijf ik bij de dames en Han en Manoj gaan op pad, Han moet vrienden van Manoj ontmoeten en in het winkeltje op de hoek de wereldproblemen doorspreken. Gaandeweg de avond wordt het duidelijk dat het niet op prijs wordt gesteld dat we morgen al vertrekken, er wordt een plan gemaakt en we kunnen er niet aan ontsnappen. Misschien ook maar goed, we zullen hier voorlopig niet terugkomen en we moeten maar genieten van alles wat er op ons pad komt, het is zo uniek hier. De woestijnvrouwen dragen prachtige sierraden, dat is normaal in de woestijn, net zoals het normaal is dat je na de maaltijd iets geestverruimends gaat kouwen, ik kan het met veel moeite afslaan. Het hier zijn is voor ons al geestverruimend genoeg. Nu snappen we ook waar al die marihuanaplanten voor zijn, gewoon voor dagelijks gebruik dus.
Als de zon opkomt begint het woestijnvolk meteen te leven, er is veel bedrijvigheid, er wordt geveegd, er worden weer pannen geschuurd en er wordt met water gesprenkeld tegen het stof. We weten precies waar onze botten zitten na een nacht slapen op een matje op de harde woestijngrond. Maar de emmer warm water waarmee we ons kunnen wassen doet wonderen en we zijn al snel weer fit. Na veel fotosessies in de buurt gaan we naar de cricketgame waar Manoj met zijn team in de halve finale zit en daarna gaat het programma verder in Jodpur hebben we begrepen, daar zit de rest van de familie. De foto's moeten allemaal op internet, maar dat gaat natuurlijk niet lukken, het zijn er teveel. Ze gaan over een paar weken onze website in Jodphur bekijken.
Dit is een officiële cricketwedstrijd, het is iedere winter in de schoolvakantie en het zijn schoolteams die spelen voor de trofee, het speelt zich af midden in de woestijn, we zijn hier met onze kleine huurauto off the road gekomen, een jeep was beter geweest, maar we zijn er. En net als twee jaar geleden moet Han een toespraak houden voor de officials die inmiddels zijn gearriveerd. De eerste ronde is 85 all out, met een mobiele telefoon waarop muziek wordt gespeeld en een grote speaker die wordt gevoed door een accu van een riksja, wordt alles opgeluisterd en tussendoor wordt er verslag van de wedstrijd gedaan. Van de 17 teams is Korna geïndigd in de halve finale. De finale gaat beginnen, Han tost ook voor de finale, het is allemaal net niet echt hier in die grote zandbak van India, het is 29,6 graden. De wedstrijd vordert, het Jodphur team is goed, het zal nog spannend worden na de wissel. Jodphur heeft een goede slagman en als hij uit gaat heeft hij 48 van de 92 punten op zijn naam staan. Jodpur wint de wedstrijd met 119 tegen 65.
De avond en de nacht brengen we door bij Murdi en zijn gezin, het is de broer van Manoj, ook hem hebben we twee jaar geleden ontmoet. Hij woont niet meer met zijn gezin in de woestijn in Korna omdat hij zijn kinderen tweetalig wil opvoeden en dat kan niet in Korna, hij is een echte wetenschapper en rustiger dan Manoj, heel introvert. Het is reuze gezellig, we eten lekker, helaas weer alleen met de mannen. Het is in India bij tradionele families niet gewenst dat de vrouwen van broers hun gezichten aan die broers laten zien, dus samen eten zit er niet in en ik ben gast en moet helaas bij de mannen eten. Alle zonen wonen meestal bij de ouders samen met hun vrouwen en misschien is deze traditie niet voor niets, misschien wordt het anders een zooitje en gaat iedereen met elkaar rollebollen.
Onderweg naar Udaipur
Na het afscheid reizen we door de bergen naar Udaipur, langs bergdorpen, maar ook langs marmergroeven en dat laatste is minder, het geeft veel smog, stof is hier altijd. We zien grote groepen langouste apen, als we stoppen springen ze op de auto, als ik er een wil fotograferen kijkt hij vanaf een meter heel indringend in mijn lens, het is spannend voor beide partijen. De tulbandmode onderweg is roze en ik mag ze vol trots fotograferen. Tegen de avond zijn we in Udaipur en het hotel dat we op het oog hebben is slecht bereikbaar met de auto, Han moet laveren door vreselijke nauwe straatjes, waar iedereen zich nog tussen de muren en de auto wurmt, mensen met brommers, wandelaars en honden en koeien. Maar Han brengt onze Maruti (huurauto) onbeschadigd naar het Lake Pichola Hotel (www.lakepicholahotel.com), Han is een "famous Indian driver", zoals de hoteljongens zeggen. Het hotel ligt op het vredelievende eiland Bramhapuri aan de westelijke oever van het Picholameer. Na twee nachten op een matje te hebben geslapen boeken we het chique Picholahotel voor drie nachten, we gaan hier oud en nieuw vieren, we gaan onszelf verwennen, maar al die bedienden om ons heen maakt ons wat nerveus, we hoeven maar te knippen met onze ogen of er staat er al een, dit laatste is niet iets voor ons, maar de plek is mooi. Het uitzicht vanaf het dakrestaurant is waanzinnig, we kijken op het verlichte paleis en zitten aan het meer en het is volle maan en de bellen van de Hindu tempels rinkelen. Een soort groot Pushkar, Han kijkt over het meer met een air alsof hij de Maharadja van Udaipur is. Ons bed is van houtsnijwerk en onze eigen salon ook, de nis in het balkon is hemels gedecoreerd, de waterpijp ontbreekt nog. Alles is in stijl van een oude haveli. Onze Maruti staat veilig geparkeerd en morgen wordt het woestijnzand er afgewassen.
Udaipur
Colorful en wonderful zijn de woorden die passen bij Udaipur. Het fotolicht is geweldig, de temperatuur is goed, 22 graden.
Kolonel James Todd (1832-1925) schreef ooit in zijn dagboek dat Udaipur de meest romantische plek is op het Indiase continent. De gezangen van de indo-arische Jagdish tempel zijn heftig, de bellen worden hard geluid, "good for you ears" zegt een Indiase jongen tegen ons, maar wij worden er bijna doof van. De hindoes raken in trance, ze zingen hun mantra's met een gelukzalige blik op hun gezichten. Bij de Lalghat doen de dhobi wallahs (wasvrouwen en - mannen) hun was, je hoort het kloppen van de houten spanen de hele dag. Omdat we specerijen willen kopen gaan we naar de markt en komen door de mooiste straatjes, we schieten bijna een accu van een camera leeg, wonderful en colorful.
Jaarwisseling 2010
Met vier Italianen vieren we oud en nieuw, we hebben een heerlijk buffet in ons hotel, er zijn traditionele dansen en rond 24.00 uur gaan we naar het dakterras en we kunnen over de hele stad kijken en zien hoe Udaipur begint te knallen. Het is een prachtig gezicht hier aan dat water.
Highway van Udaipur naar Jaipur en van Jaipur naar Delhi
We dollen nog wat met onze bedienden van het hotel, ze rennen met onze bagage heen en weer, rijden de auto voor, vragen of we nog water willen en een van de jongens rijdt met ons mee tot we de weg naar de snelweg hebben gevonden door een wir war van nauwe straatjes. De service is groot. Als we vragen hoe die snelweg is zegt hij: "perfect, good road, not so much traffic" en als Han vraagt: "no cows on the road", moet hij lachen, no cows on the road, perfect road". We zullen het zien. Nou, we zien het. Als we nog maar net op de highway zijn, komen we de eerste koeien al tegen en ook de eerste spookrijder dient zich al snel aan, links en rechts inhalen, geen probleem. We krijgen zomaar een keer gratis tol omdat we uit Holland komen. Tractoren die zwalken van links naar rechts, je weet nooit vooraf wat ze gaan doen. Vrachtwagenschauffeurs die zitten te bellen of hun haren moeten kammen, het kan allemaal onder het rijden. "Blow Horn" staat er op iedere vrachtauto, Han toetert zich helemaal suf, dat moet anders kom je niet van A naar B. De bougeainville bloeit prachtig in de middenberm, de koeien grazen er tussen en steken zomaar over op deze highway. Een "very good toeristendriver" ligt met zijn luxe busje verkreukeld in de sloot, mocht je als toerist denken dat je veiliger af bent met zo'n driver, nou vergeet het maar, ze rijden als gekken. Er ligt een doodgereden koe op de weg, maar de gieren moeten ook eten en die zullen al snel komen. De wegmarkering bij een auto met pech bestaat uit stenen of takken. Een geitenhoeder laat zijn geiten langs de highway grazen. Wilde zwijntjes, hebben we al wilde zwijntjes gezien, ja, maar wilde zwijntjes houden niet van asfalt, ze lopen keurig langs het randje. Han overrijdt een mooie vos. Opeens staat er een kudde kamelen zonder eigenaar midden op de weg, ze gaan niet aan de kant en iedere auto moet er omheen. In Bandarawa parkeert een vrachtauto midden op de snelweg, hij moet even een praatje maken met iemand in de berm. Het landschap is mooi, bij Ajmer wordt het bergachtig. In Jaipur maken we een tussenstop voor de nacht, we drinken een "Kingfisher strong" (ijsvogel, zo heet het bier hier) en eten er lekkere pakoras bij, een soort oliebol gevuld met kaas, ui, aardappel en koriander.
Op naar Delhi, we moeten onze Maruti vandaag inleveren en het zal nog spannend genoeg zijn om dwars door New Delhi de weg naar Avis te vinden. Een groep nomaden loopt met een grote kudde koeien op de highway, ook zij moeten van A naar B en dit is blijkbaar de beste route. Drie vrachtauto's, een busje en een personenauto hebben we op de kop zien liggen en dat valt ons nog reuze mee als je ziet hoe ze rijden. In Delhi rijden we linea recta naar Avis, Han stuurt de auto en ik probeer via de stadskaart van de Nellesmap de juiste weg te vinden en het lukt zonder een keer verkeerd te hebben gereden, misschien komt het door Ghanesh. In onze rugzak zit een mooi zwart marmeren beeld van Ghanesh en Ghanesh staat voor geluk. Na 2300 km leveren we onze huurauto ongeschonden in en we zijn trots op onszelf dat dit is gelukt in dit waanzinnige verkeer, de meeste eer gaat natuurlijk naar Han, die heeft zijn stuurmanskunst wel bewezen hier.
Met twee uitnodigingen op zak voor feesten zal het niet onwaarschijnlijk zijn dat we hier nog ooit weer terugkomen.
In het Holyboek "Bhagavad Gita" regel 43 staat "guest is God", "if the guest is happy, then God is happy" en dat hebben we geweten.
NAMASTE INDIA!